Martha Wainwright - Goodnight City

Pias Records

Je hebt mensen die resoluut voor Martha Wainwright zijn. En er zijn hardnekkige tegenstanders. Wij rekenen ons tot de eerste groep en met ‘Goodnight City’ lijkt dat standpunt niet te wijzigen.

Goodnight City

Het is een gegeven dat eigenlijk voor de hele Wainwright-clan geldt: je hebt er een zwak voor of je kan hen niet uitstaan. Zeker Rufus en zus Martha durven al eens gevaarlijk op de rand van de pathos balanceren en daar ook ongestraft overheen gaan. En dat valt niet bij iedereen in goede aarde.

Dat is niet anders op ‘Goodnight City’. Martha Wainwright verloochent zichzelf immers niet. En toch. En toch is ze behoorlijk ingetogen op deze nachtelijke plaat. Er hangt ook een zekere retro-vibe over. Al is het moeilijk om daar precies de vinger op te plaatsen. De klarinet in het prachtige Before The Children Came Along geven het weliswaar een jaren-dertig-feel mee en Wainwright kweelt als de beste blueszangeressen om daaraan weerwerk te bieden. De overvloedige percussie maakt het de Wainwright-hater gemakkelijk om zich gesterkt te voelen in zijn weerzin, maar wij worden er week van.

Deze keer schreef ze niet alle songs op de plaat zelf. Ze kreeg hulp van vrienden met de nodige status. Tante Anna McGarrigle kroop in de pen voor het mistige Look Into My Eyes, Beth Orton stak een handje toe voor Alexandria en Michael Ondaatje (u misschien beter bekend als de schrijver van ‘The English Patient’) zorgde voor de woorden bij het statige, kale Piano Music.

Je begrijpt wel waar ze de titel van de plaat heeft gehaald. De songs passen bij de nachtelijke, schijnbare rust van een stad, waar er altijd wel ergens iets broeit. En dat hoor je ook door deze liedjes heen stralen. Zo is het achtergrondgeluid op het eerder genoemde Piano Music ongetwijfeld geen toeval.

Dit is ook een plaat van tegengestelden waarin je uitgewerkte arrangementen hoort bij songs als Alexandria en het van een zwervende sax voorziene So Down tegenover minimale dingen als Franci. Alle facetten van het stadsnachtleven komen ook zo aan bod.

Wonderlijk hoe Wainwright zich de songs van haar collega’s eigen maakt. Op het eerste gezicht lijkt de combinatie Wainwright – Merryl Garbus (Van Tune-Yards) misschien niet evident, maar Take The Reins mag dan een beetje boven het pak uitsteken wat vorm betreft. Geleidelijk aan voel je dat het nummer door haar wordt overgenomen, in haar uitstalkast wordt bijgepast, zonder daar te misstaan.

‘Goodnight City’ is een mooi album van een dame, die weet wat ze wil. Niet dat ze hiermee meteen de non-believers gaat overtuigen, maar het geloof van de aanhangers wordt er wel door versterkt.

25 december 2016
Patrick Van Gestel