Magic Trick - Other Man's Blues

Empty Cellar Records

Magic Trick is het solovehikel van Tim Cohen (The Fresh And Onlys, een suikerzoete popband uit San Francisco). Het album werd opgenomen op het moment dat Cohens leven allerlei grote veranderingen inhield. Een kind, het vaderschap en een verhuis naar een geïsoleerd liggende paardenranch lijken allerminst een goede stimulans te zijn geweest voor zijn songwriting.

Other Man's Blues

'Other Man's Blues' komt er een half jaartje na 'Half Man Half Machine', een experimenteel album waarop twee tracks staan die de vijftienminutengrens overschrijden. Hiermee wordt teruggekeerd naar de meer popgetinte nummers, hetgeen resulteert in een iets te doordeweeks album, dat weliswaar best goed klinkt maar waarin geen echte spanning of kracht schuilt.

Anders verwoord: het album speelt vooral op veilig. Dat laat zich meteen opmerken tijdens de eerste speelbeurten, waarin te veel echo's van andere popbands (The XX, Beach House,...) en mierzoete singer-songwriters opduiken. Kortom: Magic Trick serveert een album dat op de middelmaat ronddobbert en waarop geen echte uitschieters of hoogtepunten te vinden zijn. Er duikt al eens een gitaarsolo op, die de psychedelica van de golden sixties in herinnering brengt, maar daarmee heb je echt het beste wel gehad.

Het grote probleem is dat de sound gedateerd is. Het album referereert naar vroegere tijden via een mix van pop, psychedelica, folk en chanson weird. Een mix die op zich aanstekelijk kan werken, maar door de manier waarop Cohen dit alles door elkaar gooit, laat te wensen over. Niet dat de songs echt slecht zijn, maar ze geven te veel de indruk bandwerk te zijn.

Er gaat ook geen ambitie uit van het album, nergens is er enige opwinding voelbaar. De nummers zijn gewoon te steriel. Soms hebben bands het eens nodig om een slecht album te maken. Alleen is het dan nu tijd om de koe bij de horens te vatten. Magic Trick raden we dan ook aan om zich te bezinnen over de koers die zij willen varen.

Aan The Grateful Dead is hier niet te ontkomen, maar Cohen laat na om daar een moderne, eigentijdse twist aan te geven en kopieert die sound vrijwel integraal. Elders duiken ook invloeden op van The Band en zelfs Fleetwood Mac, vooral met betrekking tot de vocale arrangementen.

Dit 'Other Man's Blues' is zonnig, statisch en vooral erg lui. Het tempo ligt laag, op enkele uitzonderingen na, zoals I Held The Ring of Purest Thing. Denk aan de vrolijke popkant van Mark Linkous, maar dan zonder al die geweldige stoorzendertjes, dissonanties en soms misantropische teksten. Iets te flauwe en inspiratieloze kost dus.

9 januari 2017
Philippe De Cleen