Lilly Joel - What Lies In The Sea

Sub Rosa

Nooit in herhaling vallen; het is een deugdelijke levenswijze voor vele artiesten. Dat geldt ook voor Lynn Cassiers, die stilaan een vertrouwde stem is in de improvisatiescène; bij Tape Cuts Tape met gitarist Rudy Trouvé en drummer Eric Thielemans bijvoorbeeld. Ze liet recent nog solowerk los - het bijzonder fraaie ‘The Bird, The Fish And The Ball’ - maar is daarnaast ijverig in de weer met allerhande muzikale projecten (o.m. voor theater en bij jazzensembles). Cassiers (zang) maakte samen met pianist Jozef Dumoulin (Fender Rhodes, Casio SA-77) het introverte, maar bloedmooie ‘What Lies In The Sea’, de finale vrucht van tien jaar samenwerken, zoeken en ideetjes uitproberen.

What Lies In The Sea



Lilly Joel zou omschreven kunnen worden als een minimalistische versie van het Lidlboj-project, waarin naast Dumoulin en Cassiers ook Dries Lahaye (bas), Eric Thielemans en Bo Van Der Werf (sax, elektronica) zetelen. Klopt niet helemaal, want ook al zijn er wel degelijk herkenningspunten (het speelse, het avontuurlijke zoeken bijvoorbeeld), toch blijkt Lilly Joel een project met een eigen sound.

De korte opener I Sea Star klinkt aanvankelijk ijl, maar trekt de luisteraar gaandeweg via de zwaar vervormde vocals van Cassiers en ambient soundscapes mee in een unieke soundwereld. Cassiers en Dumoulin experimenteren volop, hetgeen ook blijkt uit een erg atmosferische track als Blue Algae.

A Wheel In The Palm Of Your Hand breekt die ijle sfeer en bouwt voort op een erg nasty sounddrone. Een stevige textuur, die het gezelschap krijgt van Cassiers. De track zou niet misstaan hebben op een album van Tape Cuts Tape, wat er meteen aan herinnert dat ook innovatiedrang het Lilly Joel-project kenmerkt.

Het aardige is dat het palet aan muzikale invloeden bijzonder rijk is, wat een track als Thaw alleen maar bevestigt. Het duo neemt zijn tijd en boetseert al zoekend een eerste hoogtepunt. Ook Ruben’s Tree laat, aan de hand van enkele bizarre uitspattingen, horen dat Cassiers en Dumoulin niet vies zijn van experiment.

‘What Lies In The Sea’ is geen voor de hand liggend album, dat bewijst een compositie als Wij, De Wolken. Niet dat de muziek ontoegankelijk zou zijn, maar dat wordt pas gaandeweg, na meerdere luisterbeurten, echt duidelijk.

Wij horen knappe geluidsarchitecten aan het werk, zoals onder meer uit The Cage Of The Yellow Bird blijkt. Nog meer vogels duiken net voor de finale op. Today A Small Bird Died Due To Sadness (He was 6 years old) laat horen dat Cassiers en Dumoulin het vooral moeten hebben van kundige observatie en spelen met effecten. En zo werd het alsnog Zondag, al is dit misschien de minst gemakkelijk verteerbare geluidshap, die de sfeer breekt ten voordele van het erg aardige I Can See You From Afar. Afsluiten doet het duo uiteraard in stijl. Het bijzonder knappe Dew doet uitgeleide.

Klein en experimenteel kan bijzonder fijn zijn. De kans is miniem dat ‘What Lies In The Sea’ de massa bereikt, maar we zijn blij dat dit soort albums in een steeds competitievere markt kan blijven bestaan.

18 januari 2016
Philippe De Cleen