Kapitan Korsakov - Physical Violence Is The Least Of My Priorities

KKK Records

Het heeft vier jaar en twee albums bij die andere band gekost maar Pieter-Paul Devos heeft eindelijk terug een plaat gemaakt met zijn eerste liefde, het onnavolgbare Kapitan Korsakov. Na 'Well Hunger' (2009) en 'Stuff & Such' (2012) verscheen vorige week 'Physical Violence Is The Least Of My Priorities', opgenomen in Chicago met geluidstovenaar Steve Albini.

 

Het is het meest toegankelijke album geworden van KKK, zonder dat de band de eigen identiteit verliest. Soms poppy maar altijd tegendraads. Zo is eerste single en opener Caramelle fantastische, nasale popnoise die net de radio niet op mag. In het melodische Suicide Limp haalt zanger Pieter-Paul Devos zelfs de autotune boven voordat zijn gekenmerkt noisy gitaarwerk de bovenhand haalt.

Waar de plaat wel wat in teleurstelt, is de productie, nochtans uitgevoerd door Chicago’s finest. Niet zijn beste werk, zeker niet in vergelijking met andere producties van de Electrical Audiomaestro; en dan hebben we het nog niet over zijn magnum opi als zoals 'Surfer Rosa' (Pixies) of 'In Utero' (Nirvana) maar over ander Belgisch werk, dat hij onlangs naar zijn hand zette zoals 'The Dancer' (Cocaine Piss) of Raketkanons tweede.

Albini blijft heerser in het vertalen van het werk van livebands naar plaatconcept en dat is op deze plaat niet anders, maar op 'Physical Violence Is The Least Of My Priorities' maakt levendigheid plaats voor kilheid en desolatie. Al lijkt ons dat ook wel de bedoeling te zijn, als we de fantastisch mooie albumhoes en bijhorende titel mogen geloven.

Meer nog: wie er de poëtische lyrics van Devos bijneemt, vindt er, naast het maatschappijkritische luik, vooral de desolatie en het hartzeer in terug. In Caramelle gaat het bijvoorbeeld: "You be the flame I could be the moth / If you would just wait until moving day / I'll give you everything I’ve got". Liefdesverdriet kan schone songs opleveren. Zowel venijnig (Spitting Over The Edge Together) als bloedmooi zoals in Hearts To Hard, de aan Elliott Smith schatplichtige pianoballad, weet Pieter Paul Devos perfect hoe hij zijn zielenleed naar buiten kan brengen. Emotie en distorsie hand in hand.

Het blijft één van de sterktes van de Kapitan, gestoorde noise combineerbaar maken met bedreven melodieën. Rabid Ghawazi Shuffle, één van de sterkhouders van het album en nu al het hoogtepunt van de komende liveshows van het Gentse trio, klokt af na zeven waanzinnige minuten vol even waanzinnige riffs. Strobo Stripper, begint met een ijle, resonerende gitaar om zich te ontpoppen tot een van de hardste stampen van de plaat met een bezeten Sigfried Burroughs (de naaste familie mag gewoon Bert zeggen) op drums. Samen met Pussy Scars zijn het de twee songs die het best passen bij de vorige platen van de band.

Van Kapitan Korsakov zijn we al gewend dat ze hun platen in stijl afsluiten. Het debuut had met Sheep Dip een closer van achtenveertig minuten en 'Stuff & Such' sloot af met culthit In The Shade Of The Sun (negen minuten). Hier duurt afsluiter Very Friendly Fire geen achttien minuten, maar geeft in een goede zes minuten wel de bezetenheid en krankzinnigheid van de band weer. En Pieter-Paul schreeuwt zo hard dat je zijn hart hoort breken. Pure, harde gevoelens.

'Physical Violence Is The Least Of My Priorities' wordt voorgesteld op 26 november in de Handelsbeurs in Gent in samenwerking met Autumn Falls.