Julia Jacklin - Don't Let The Kids Win

Transgressive

“Julia wie?”, denkt u vast. Inderdaad, dat is ook de reden dat het album van het jaar al een maand bij ons op de kast ligt te wachten. Denk aan Angel Olsen op bezoek bij de leden van Mothers. Dat is Julia Jacklin!

Don't Let The Kids Win

Of het nu met een stevigere klaagzang (Coming Of Age) is of met haar doodeerlijke en kwetsbare verhalen, Julia Jacklin grijpt je naar de keel en snijdt je in het hart. Verhalen, gepuurd uit Julia’s intiemste gedachtegangen, werden gebundeld tot de behoorlijk emotionele debuutplaat ‘Don’t Let The Kids Win’.

Pool Party – laat je niet misleiden door de titel – walst zich doorheen het intense verhaal van een stervende relatie, gedoemd door obsessie en verslaving. Muzikaal is Small Talk het eenvoudigste nummer op de plaat. Tekstueel zweeft Jacklin in wolken van absurdisme. Ludieke gedachtegangen die worden besloten met de zin: “I truly believe that I will have it all in my life / So don't you waste my time on small talk and cheap wine”

Lang niet de enige keer dat Julia Jacklin ons doet verdwalen in de kronkels van haar brein. “Why'd you go to the grocery store on the day you planned to leave / Left me here with all this food my body does not need”, de eerste woorden van L.A. Dream, het breekbaarste nummer op de plaat. Hartenleed, dat Jacklin neergooit als een lusteloze hond die net zijn maaltijd heeft verorberd.

Ondanks de minieme instrumentatie weet Julia Jacklin telkens weer te verrassen. Leadlight is poëzie in een smooth Fleetwood Mac-jasje, Motherland dompelt je onder in vocale melodieën en op Same Airport, Different Man duikt de levendige sound plots de duisternis in. Lana Del Rey, ben jij dat?

In Hay Plain overheersen de Mothers-vibes volledig. Niet verwonderlijk dat dit de beste song van de plaat is. En wiens lazy Sunday-playlist nog wat opvulling kan gebruiken, moet maar eens naar Don’t Let The Kids Win luisteren. Laat je verleiden door levenslessen in een knusse gitaarballad.

Album van het jaar? We hebben misschien een beetje overdreven. Daarvoor snijden Nick Cave en – jawel, alweer – Mothers, nog net iets te diep en beschikt de nieuwste Bon Iver toch ook wel over uitzonderlijke kunststukjes. Wel is dit een waanzinnig sterke debuutplaat, die je maar beter niet op de kast laat liggen.

24 november 2016
Jorik Antonissen