Joseph Arthur - The Family

Real World

Voor het geplande concert in de Bourla moest hij een tijd geleden helaas forfait geven en wie weet zat dit album daar voor iets tussen.

De polyvalente, politiek geëngageerde artiest Arthur moest nooit iets van de piano weten. Hij was en is een gitaarman. Zowat alle songs uit zijn oeuvre zijn op gitaar gecomponeerd en ook tijdens optredens is het guitar time. Tot het toeval enige tijd geleden een stokoude piano, een Steinway Vertegrande, uit de twenties, in zijn Brooklynse studio deed belanden. En hij op het instrument You Wear Me Out schreef, een nieuw nummer over de moeilijkheden van familiale relaties. Eén van de minst persoonlijke songs op dit nieuwe album, zegt Arthur tijdens een recent interview, maar wel eentje dat de hele songcyclus mee in gang zette.

Want zo kwam hij op het idee om een heel album rond familiedynamiek te maken. Hij had een versie klaar met Machines Of War als openingstrack, maar op één of andere manier was dat niet wat hij beoogde. En dus riep hij de hulp in van producer-muzikant Tchad Blake (Tom Waits, Elvis Costello,...) met wie Arthur eerder al samenwerkte. Die herstructureerde het materiaal, zorgde voor nog wat extra impulsen en maakte van 'The Family' wat het nu is.

Het laatste waar de songwriter aan dacht was om biografisch tewerk te gaan, ook al kwam hij via het maken van dit album in aanraking met allerhande blinde vlekken in zijn eigen familiegeschiedenis. Ieder nummer vertelt een stuk van het bredere verhaal van Arthurs uitgebreide familie; sommige fictioneel, andere niet.

Wie een sobere pianoplaat verwacht, is eraan voor de moeite. Arthur componeerde de nieuwe songs dan wel op die stokoude piano, hij werkt ze goed uit zodat het resultaat warm, rijk en vol fijnzinnige arrangementen was. Al van bij opener The Family is duidelijk dat Arthur de gitaren niet links laat liggen, al weeft hij die rond het kloppend hart van een pianomelodie. Iets verderop koppelt hij de piano dan weer aan jachtige, postmoderne ritmiek, zoals in With Your Life.

Er valt veel over familiale relaties te vertellen. En dus krijgen we in een klein uurtje maar liefst veertien songs te horen, die multi-instrumentalist Arthur helemaal zelf inspeelde. Die zijn niet allemaal even sterk, al is wel duidelijk dat er veel werk kroop in de selectie en de structurering van het materiaal. Arthur heeft een neus voor degelijke, eenvoudige en vooral goed in het oor liggende popnummers als When I Look At You en Hanging On.

Elders duiken er rauwe gitaren en drumloops op (het soulvolle They Call Him Lighting, over een oorlogsveteraan). Of neem When Ethel Was Born, dat tussen geboorte en dood (die van de vader) schippert, op de dag dat de Titanic zonk.

'The Family' is geen uitgesproken statement, maar levert wel een erg persoonlijk album op waarmee Arthur zijn oeuvre mooi aanvult. De aangeraakte thema's (leven, liefde, lot, verlies, tristesse, afscheid) zijn universeel. In die zin bouwt het voort op 'Lou' (na een overlijden plooi je immers terug op familie), al blijft hij verder zoeken naar nieuwe impulsen.