Jherek Bischoff - Cistern

Leaf

Zijn vorige plaat was ons – toegegeven: vooral omdat we David Byrne hadden opgemerkt als zanger – al opgevallen. En met ‘Cistern’ bewijst Jherek Bischoff dat hij het ook (zo goed als) helemaal in zijn eentje kan.

U zou hem kunnen kennen van zijn werk met Xiu Xiu, met Los Campesinos! of met Amanda Palmer, voor wie Jherek Bischoff bas speelde tijdens de laatste tournee en waarvoor hij toen – ook in Muziekcentrum TRIX – mocht openen. Maar telkens was hij niet de drijvende kracht achter de talloze projecten, waaraan hij heeft meegewerkt. Voor dit ‘Cistern’ ligt dat helemaal anders. Hij nam het grootste gedeelte op in een lege watertank – zie ook het artwork - in de staat Washington en legde er de laatste hand aan in een studio in New York, samen met het Contemporaneous Ensemble; gewoon omdat er niet voldoende lucht was in de tank – de “cistern” dus – voor zo veel mensen.

Het resultaat klinkt vaak bevreemdend, doet soms aan Philip Glass denken vanwege de repetitieve thema’s, maar is altijd spannend. Het kan niet eenvoudig zijn geweest om dit werkstuk in elkaar te knutselen als je uit de popscene stamt (hoewel hij ook roots heeft in de avantgarde) en toch tracht dat publiek aan te spreken met klassieke muziek. Maar Bischoff komt er glansrijk mee weg en doet ons snakken naar meer van dit.

Af en toe sluipt die popwereld binnen door de achterpoortjes van zijn muziek en ook dan is het genieten geblazen. Luister naar Headless waarin zijn basgitaar de lead neemt. Maar evengoed is een zuiver klassieke track als het titelnummer, waarin Philip Glass goedkeurend meekijkt over Bischoffs schouder, prachtig in al zijn herhaling en raak je het nooit beu. De opbouw is magnifiek en laat het koperwerk de strijkers stilaan wegdrummen om uiteindelijk in alle eenvoud te eindigen.

Voor een (klassieke muziek)leek als wij is het moeilijk ontkomen aan de filmmuziek. En al helemaal als je een track een titel als The Wolf meegeeft. Je ziet de besneeuwde vlakken helemaal voor je, voelt de spanning in het dier zich opbouwen. Afwachtend beloert hij zijn prooi, de spieren gespannen tot het uiterste, klaar om toe te slaan. Dit is een overlever, genietend van zijn vrijheid, maar tegelijk ook vechtend voor zijn voortbestaan. Of u kan er gewoon uw eigen cinema bij verzinnen.

Jherek Bischoff heeft al die zangers, die hij voor ‘Composed’ opzocht echt niet nodig, maar kan moeiteloos op eigen benen staan. Het lijkt onwaarschijnlijk dat een voorstelling hiervan ooit tot deze kant van de grote plas geraakt, maar als het toch gebeurt (Hallo, Crosslinx festival?), dan staan wij vooraan.