Jeff Lynne's ELO - Alone In The Universe

Sony

Dit wordt een moeilijke. Gewoon al omdat voor ons aan Electric Light Orchestra zoveel persoonlijke herinneringen verbonden zijn dat het moeilijk wordt om 'Alone In The Universe' objectief te bespreken. Maar wat is objectief als het op recensies aankomt?

1977 was voor ons een belangrijk jaar. Want in dat jaar maakten wij kennis met de popmuziek. Voordien was er al de radio uiteraard. En de (verzamel)platen van vaderlief waaruit we zelf een top dertig distilleerden, die we elke week de huisgenoten voorschotelden. Maar een volledig album, dat was nog een stap verder.

Tot plotseling 'Out Of The Blue' in de platenbak zat. En die plaat speelden we keer op keer; integraal, de vier kanten. Zo werd Jeff Lynne een deel van ons leven en muziek een deel van onze ziel. Als diezelfde Jeff Lynne in 2015 dan besluit zijn project nieuw leven in te blazen, kunnen wij niet anders dan luisteren.

En is er dan zoveel veranderd doorheen de tijd? De productie staat in elk geval nog steeds als een huis. Bol van de pathos, die Lynnes werk - ook zijn producties voor andere artiesten - zo typeert: die gebalde drums, die stemmenlagen, dat soms slepende tempo, ... En als er al wat ouderdomsruis op die stem zit, dan heeft hij die uitstekend weten te maskeren. De studio is dan ook zijn tweede thuis.

Single When I Was A Boy was een uitstekend voorsmaakje, waarmee de fans al meteen wisten dat er weinig veranderd was. Enige, ontbrekende factor was het "Orchestra"-gedeelte, maar dat ontbrak ook al op de latere platen van de band, dus daar maalt geen kat nog om.

Ook de songopbouw is hetzelfde gebleven. Luister er een song als Dirty To The Bone maar op na. De gimmick aan het begin, de Travelling Wilburys-klank, de synths, het is allemaal instant-ELO. Zoals we Lynne al zijn hele carrière kennen. En jawel, dat is een kwaliteit waar hij trots op mag zijn. Maar na veertig jaar hebben we dat ook wel weer gezien.

Op dit 'Alone In The Universe' staat geen enkel ondermaats nummer, maar ook weer niet één enkel (of het moest misschien de single zijn), die hem nieuwe fans zal opleveren. Hoogstens prikkelt het net voldoende de nieuwsgierigheid om dieper in ‘s mans loopbaan te gaan snuisteren en dan te stuiten op platen als het eerder genoemde 'Out Of The Blue' of het misschien wel ondergewaardeerde 'Time'.

Als dat de bedoeling is: missie geslaagd. En al de oudere fans hebben nu een perfect excuus om die platen weer op te duikelen. Dit ‘Alone In The Universe’ kunnen ze daarbij dan als soundtrack gebruiken.