James Murray - Eyes Of The Height

Ultimae

Verrassing van formaat: Ultimae heeft de Britse ambient-artist James Murray opnieuw binnengehaald. Het was immers zo’n acht jaar geleden dat Vincent Villuis (ofte Aes Dana) het fenomenale ‘Where Edges Meet’ op zijn label producete en uitbracht. Maar nu is er dus een blij weerzien met een meer dan opmerkelijk resultaat.

Eyes Of The Height

Consistentie. Daar mag je het Franse label Ultimae gerust van betichten. Dat vertaalt zich in albums met een smakelijke huisstijl (een artwork van stilistische foto’s en een fraaie wikkel) en een ziel van geestesverruimende, kwalitatieve droomambient – doezelende baspulsen, krakende beats en panoramische gelaagdheid inbegrepen. Uiterst herkenbaar, verslavend en toch ook verrassend.

Vooral dat laatste krijgt hier een extra dimensie. Want met deze nieuwe plaat van James Murray verlaat Ultimae het universum van futuristische klanklandschappen en betreedt het de wereld van de neoklassieke ambient. Dat betekent aftastende, voorzichtige toetsmelodieën vol halo’s en weggevaagde sferen, traag kloppende technobeats en diep onderliggende bassen. De Brit pakt vooral uit met sterke en eenvoudige melodieuze thema’s die tegelijkertijd lieflijk over komen en ontroeren, maar ook net te onwezenlijk lijken om echt aan te kunnen raken.

Zeker wanneer Holloways langdurig teert op de kracht van herhaling, geraakt de luisteraar gemakkelijk in een hypnotiserende trance. Eentje die stevig inwerkt trouwens, want meer en meer doezelt ‘Eyes Of The Height’ weg in een ambientpurisme van traag omwentelende wolken en droge echotics. In zo’n kader zijn – in het geval van de titeltrack – enkele subtiel aangeslagen, hoge pianotoetsen uiterst efficiënt. Ontroeren doet Murray des te meer, roeren des te minder.

Naar het einde van de plaat toe hebben de tracks echt moeite om te ontwaken en de mooie fonkelmelodieën prijs te geven. Passing Places weigert zelfs om door te breken en blijft de volledige zes minuten onder water gedompeld. Gelukkig rondt de producer na een avontuur van tien overheerlijke, op elkaar aansluitende sfeermomenten zijn reis netjes af. Copestone zingt en zindert gemoedelijk deze plaat uit met een gelaagd tapijt van uitgerekte tonen en slaapkamerdeuntjes. Misschien had James Murray de koe nog eventjes stevig bij de hoorns mogen nemen, maar met dit open einde kan hij met de volgende Ultimae-release wel weer netjes alle kanten uit.

18 december 2016
Johan Giglot