Guillaume Perret - Free
Compagnie Electric Epic
Niet zelden bedienen muzikanten zoals de Franse jazzsaxofonist Guillaume Perret zich van het woord vrijheid. Als componist gebruikt hij zijn tenor- en sopranosax (en af en toe ook keyboards) om uitdrukking te geven aan die vrijheid. Hij is piepjong, maar weet na enkele albums met The Electric Epic alvast onze oren te spitsen met dit fraaie solodebuut.
In een klein uurtje tijd, waarvan tien minuten gereserveerd worden voor de uppercut Heavy Dance, jaagt hij er twaalf zelf geschreven composities door. De ene livetrack bewijst ook dat Perret iemand is om in de gaten te houden, al is ook het in de studio opgenomen materiaal niet te versmaden.
Het grote verschil met het voorgaande werk is dat Perret volledig solo de baan opgaat. Dat geeft een heel andere sound dan de fusionachtige jazz die hij met The Electric Epic serveert. Niet toevallig verscheen één van zijn vorige albums met zijn band op het Tzadik-label, beheerd door John Zorn, die over Perret zei dat hij "een nucleair vat vol emoties" was en hem dan ook maar al te graag de nodige ruimte gaf. Toen maakte Perret deel uit van een hondsbrutale bende die onverschrokken de boel regelmatig opfokte. Op 'Free' lijkt een meer ingetogen Perret aan het woord te zijn.
Al doet Perret, het adagio van de freejazzlegende Ornette Coleman indachtig, tegenwoordig vooral waar hij zin in heeft. 'Free' is een uitstapje weg van The Electric Epic, maar in de eerste plaats wil hij het debat rond de toekomst van de jazz aanzwengelen. Daarbij schrikt hij er niet voor terug om het masker van zijn voormalige band te laten vallen en puur, zelfs oprecht voor de dag te komen.
Walk trekt zich wat speels, wat bric-à-brac op gang maar gaat naadloos over in Heavy Dance. Een "parfum de jazz" hangt in de lucht en met zijn keys en electronics weet Perret het spannend te houden. Het zijn overigens diezelfde keys en electronics, gekruid met heerlijke saxofoonfrasen, die het mooie weer maken op dit album.
Gaandeweg ontpopt Perret zich tot zoekende in een oceaan vol zelf gebrouwen melodietjes. Hij wil de luisteraar verleiden (Seduction) en in zijn zoektocht betrekken terwijl hij elders wat met feelgoodjazz (het vrolijk stemmende En Good) stoeit. Algauw trekt hij de luisteraar mee naar de kern (Inside Song en het door beats gedomineerde Pilgrim) en trekt hij het tempo danig op.
Hij houdt een perfecte balans tussen licht en donker aan. In het aangrijpende Cosmonaut lijkt het alsof je ergens in een niemandsland gedropt wordt. En ook ritmisch (She's Got Rhythm) zit het allemaal goed in elkaar. Heerlijk loops bas- en sexy saxofoonwerk brengen de luisteraar net als tijdens Inner Jail helemaal in stemming. Daarmee is de eindspurt richting finale ingezet. Eerst nog met een spetterend Susu en later met het funky Birth Of Aphrodite. Met de groovy, loungy liveversie van Heavy Dance is de cirkel helemaal rond.
'Free' is een ontdekking voor jazzfans die zich al eens aan een avontuur wagen. Maar het loont zeker ook de moeite om op zoek te gaan naar zijn eerdere uitspattingen met The Electric Epic.