Gojira - Magma

Roadrunner Records

Radijs! Twintig jaar raast en tiert het Franse Gojira (vroeger als Godzilla) de pannen van het dak. Voor zesde album ‘Magma’ gebeurt dat zelfs zonder de avantgardistische, eigenwijs tegen de schenen schoppende trekjes van weleer en trekt het vijftal gewoon resoluut de handrem over.

Fronsende wenkbrauwen: cleane zang, nogal voorspelbare rockstructuren, vlotte riffs … Heeft Gojira haar creatieve eigenheid hier verloochend om een breder commercieel pad te zoeken? Naar de normen van deze Fransen, gaat ‘Magma’ erin als zoete koek. Even relativeren misschien: de heren weten als geen ander een eigen melting pot te maken van industrial, metal, stoner en psychedelica. En dat is bij deze niet anders.

Om maar te zeggen: natuurlijk ligt deze plaat zwaar op de maag. Wanneer The Shooting Star opent met zware gitaren, een log doomtempo en de neurotische, holle zang van Joe Duplantier, is de toon meteen gezet. Vervolgens schakelt de band een versnelling hoger met giftige industrial, als een mitrailleur drillende, dubbele basdrums en tierende grunts. Neenee, geen malse biefstuk, maar rauw bloedend vlees! Zelfde verhaal voor de vooraf vrijgegeven single Stranded, dat met diepe schreeuwstem een puur horrorgevoel oproept.

Maar het gaat verrassend glad allemaal. Zwaar en voorspelbaar, een kleine, voorzichtige weerhaak in Silvera niet te na gesproken, wanneer het nummer plots een bocht van honderdtachtig graden neemt met een instrumentaal tussenstuk en wat later hardnekkig lang met hamerende gitaren blijft doorscheuren. Het lijkt wel of de band dit zelf ook beseft. Halfweg dit album tovert Gojira met de titeltrack cleane psychedelica uit de hoed met afwisselend hoge en lage snaarriffs, meerstemmige zang, hoekige drums en een mooie opbouw van tegendraads schurende partijen. Psychedelische progmetal of zoiets? Met Pray zorgt het kwartet zelfs voor een meditatief metalmantra door eindeloze herhaling van meezuigende riffs.

Daarmee wijkt de groep wat af van het etiket “extreem”. Gojira heeft gesleuteld aan de toegankelijkheid en gooit het grillige karakter van vorige albums van zich af. Deathmetal is hier living metal geworden. Erg? Helemaal niet. De mokerkracht van ‘Magma’ blijft immers erg hoog en de verpletterende sound van dit album valt moeilijk te negeren. Noem het groots, maar dan op een meer eenvoudige, rechttoe rechtaan manier.