God Damn - Everything Ever
One Little Indian
Waarom moeilijk doen als het gemakkelijk ook kan? Het Britse God Damn doet met twee waarvoor anderen met veel meer moeten zijn: de pannen van het dak rocken. Geen moeilijke compromissen op hun tweede langspeler, geen ingewikkelde structuren of tekstuele gronden. Gewoon gitaar inpluggen, mond opentrekken en muziek maken.
God Damn maakt stevige, melodieus sterk onderbouwde gitaarmuziek. Het duo doet dat om zijn boosheid en energie te kanaliseren, zoals wel vaker gebeurt. Vandaar ook God Damn; vandaar ook dertien liedjes op ‘Everything Ever’ met titels als It Bites, I’ll Bury You of Violence; vandaar ook de mep in het gezicht, de ene keer traag en expliciet, de andere keer snel en ruw. Stoner, powerrock, grunge, soft metal. Kies maar.
Sing This, zo openen de heren. En dat betekent in feite: “Eat this”. Want met schurende gitaren, stevige riffs en hakkende drums mept God Damn zich binnen en roept op om juist niet blindelings mee te zingen (of lopen) in het maatschappelijk bestel. Smakelijk. Overtuigend. Opvolger Ghost vecht grijze muizen aan en schakelt meteen een stevige versnelling hoger. Tot zover de vriendelijkheid. Again Again brult zich een eind weg en werpt een stevige wall of sound op, terwijl Thomas Edward blijft steken in een paniekerig herhalend “Again, again, again”.
Zo wordt het album telkens een stukje grimmiger, zonder ooit echt kwaad te worden. Want energie primeert boven boosheid en luistervriendelijkheid boven herrie, hoewel in Fake Prison (opnieuw met een dikke middenvinger in de lucht) aardig wat getier aanwezig is. En een pittige onderbouw van orgel, die de op zich al stevige gitaarkoek nog wat aandikt.
Keer op keer verkiest God Damn de aanwezigheid van een solide riff als basis van zijn songs. Het is allicht daardoor dat dit album zo lekker smaakt. En ook zo snel weer uitgestorven is. Want een gebrek aan echte weerhaken (overstuurde gitaar, ruw trommelspel en extra schreeuw tellen even niet mee), ondermijnt een beetje de eigenheid van de band. Misschien dat de akoestische afsluiter Easily Misbled nog wel de grootste verrassing inhoudt. Recht voor de raap zijn is misschien toch niet altijd de beste keuze.