Goat - Requiem

Cargo Records

Uit een albumtitel als 'Requiem' zou je kunnen afleiden dat Goat zijn zwanezang aankondigt, maar dat is buiten de waard gerekend. De zweedse rockgroep, die steevast gemaskerd op het podium staat, heeft nu eenmaal iets met pompeuze statements. De band bracht eerder twee albums uit, te weten 'World Music'  en 'Commune'. Die laatste plaat refereert naar de roots van de band - de groepsleden groeiden naar eigen zeggen immers op in een commune in het exotische Korpibompolo - maar lonkt op die manier ook naar de verbinding tussen muzikant en muziekfan. 'Requiem' is Goats folkalbum. Folk, zoals in de oorspronkelijke betekenis: volkse(re) muziek. En ook: feestmuziek. Want net daar staat de groep om bekend, zoals ook blijkt uit de shows. 

Met 'Requiem' levert de groep een muzikaal labyrint af; eentje dat op het eerste gehoor misschien niet zo erg toegankelijk lijkt. Maar als je het album wat laat rijpen, wil je er maar wat graag in verdwalen.

Het knappe aan een band als Goat is dat ze zoveel invloeden in haar sound opslokt, dat ze net hierdoor een heel eigen sound heeft, waarbij het bijzonder lastig is om de onderdelen eruit te filteren. Toch is dat gelukkig niet de inzet. Op 'Requiem' hoor je, net als op eerder werk, een vreemd amalgaam van psychedelische voodootrancedesertblues met een stevig shot derdewereldpop erdoor gemengd. Of ook: slangenbezweerdersmuziek voor gevorderden.

Zo wordt opener Djorolen / The Union Of Sun And Moon gedomineerd door trage, urban chants, waarna er een horde panfluiten en akoestische gitaren (en iets verderop een elektrische gitaarsolo) aan te pas komen. Onverwachte binnenkomer en best leuk, als het bij een enkel nummertje blijft. Daarna smijt de groep zich met I Sing In Silence op de woestijnblues. Ook hier weer stemmig fluitwerk, al ligt de focus deze keer op ritmiek, woestijngitaar en vocals eerder dan op de (pan)fluit.

Hitsige ritmiek is ook wat Temple Rhythms, de denkbeeldige Afrobeatsoundtrack bij een tribale dans, drijft. Met dit soort nummers kan het niet anders of hele weides worden hier nillens willens in meegezogen.

Met het korte Alarms trekt Goat dan weer richting niemandsland; eerst nog heerlijk traag slepend, door flamenco beïnvloed gitaarwerk waarna er gaandeweg een Neil Young-iaanse rocksound ontstaat (genre het onderonsje met Pearl Jam op 'Mirrorball'). En dan is er, dankzij een gedenkwaardige melodie, het aan Paul Simon verwante Trouble In The Streets, waarmee de groep bewijst ook loepzuivere poprock aan te kunnen. Psychedelic Lover wordt dan weer opgeleukt met een verse portie Arabica en zou, al dan niet subtiel, kunnen verwijzen naar de problemen bij interculturele relaties in een multiculturele samenleving.

Er is ook continuïteit. Zo is er op elk album wel een handvol songs met "Goat" in de titel. Hier is dat het bijna acht minuten durende Goatband, dat zich probleemloos opwerpt tot één van de hoogtepunten, hetgeen resulteert in een fantastische, lichtjes naar good ol' Jimi Hendrix neigende jamsessie. Tot zover het eerste deel.

Het tweede luik opent met Try My Robe, dat op een botserig hiphopritme stoelt. Opnieuw uitstekend voer voor weides en zweterige concertzalen. Met het fijne, met akoestische gitaren gelardeerde It's Not Me wordt er een subtiel rustpunt vol nuance aangebracht. De groep heeft dus ook goede songs, die akoestisch overeind blijven in de aanbieding.

All Seeing Eye is een ruige rocker waarmee de band optredens kan kruiden, terwijl het via Goatfuzz, een trippy, volstrekt geflipte bedoening waarbij Goat in het vaarwater komt van desertrockers als Kyuss en Queens Of The Stone Age, de weg vrijmaakt voor een werkelijk bloedstollende psychedelicafinale.

Het siert de band dat ze onzuiverheden zoals het begin van Goodbye lieten staan. Die bevat verder vooral heerlijk snarenwerk en bewijst dat de gemaskerde bende niet voor een specifiek genre te vinden is. Dit is een glorieuze muzikale viering van het leven middels een hybride sound.

En als toetje is er Ubuntu. Veel delay op de piano, spoken word-samples met verschillende stemmen, en wie goed luistert hoort er het refrein van Diarabi, een van de nummers van het debuut, doorheen sluieren. Een song ook waarin ze een boodschap kwijt kunnen en die klinkt alsof ze de song de ruimte in sturen. Boodschap goed aangekomen, waarvoor dank.

Goats derde album is een bewijs dat deze band tot veel in staat is. Ga hen dus zeker live aan het werk zien, als de kans zich voordoet.