Future Old People Are Wizards - M

Zeal Records

We hebben het Gentse Future Old People Are Wizards (of FOPAW) na het erg fijne debuut 'Faux Paw' nog steeds hoog zitten. Een stevig concert in Trix beklonk toen de zaak. En nu is het trio terug met 'M', een mysterieuze maar evengoed ambitieuze plaat.

M

Zo gek veel gewijzigd is er nu ook weer niet. Althans, tot je vaststelt dat ze afscheid namen van voormalige drummer Piet Dirickx en er een nieuwe aanwierven. Het powerhousetrio bestaat dus momenteel uit nieuwkomer Sylvester Vanborn (Wallace Vanborn) op drums, percussie en piano, ouwe getrouwe Stijn Vanmarsenille (Drums Are For Parades, Maya's Moving Castle, Waldorf, Elefant) op gitaren, synths en vocals, en geheim wapen Nele Van Gussem (Maya's Moving Castle,..) op synths, bassynth, piano en vocals.

Als vanouds rockt dit trio zich een eind doorheen de muzikale kosmos en doet het zich vooral tegoed aan heerlijk uitdeinende synthgrooves. Kortom: stevige kost die al eens neigt naar stoner en metal (maar dan met weerhaakjes in plaats van de vergane glorie van Metallica) aangevuld met een flashy tintje. Een trio, dat ook duidelijk de fijnste vorm van humor bedrijft, zoals ook te merken is aan 'M', dat in een dik halfuurtje acht prettig gestoorde songs op de wereld loslaat.

Man With Bricks is de uit graniet en gitaarriffs opgetrokken single en dat is slechts één van de vele alphamale-varianten die opduiken. Die single lijkt eerst een wat log, traag en halfzacht eitje, maar halfweg steekt er plots een loodzware moker van een gitaarriff de kopop aangevuld met een psychedelische sound.

Gek genoeg is 'M', ondanks alle vingerwijzingen naar mannelijkheid, toch vooral een album dat het bij de vrouwen erg goed zou kunnen doen. Maar Future Old People Are Wizards zijn niet voor hardcore pussy te vangen, wel zijn ze liefhebbers van de betere, alles bedwelmende rockromantiek. Het leuke is dat dit trio er ondanks alles toch een erg poppy en catchy sound op nahoudt, waardoor het niet zo gek lang duurt vooraleer FOPAW als een besmettelijk virus toeslaat.

De band weet, net zoals op de roemruchte voorganger, indruk te maken, zij het niet met het betere gerief om total loss te gaan (herinner u het beukende Undo The Redo's of het griezelig freaky Teenage Hospital). Nee, dit keer gaat het collectief iets subtieler tewerk, al blijft de experimentele stonerrock als een huis van vertrouwen overeind.

Man With Fuzz bijvoorbeeld opent met trage, stevig aangedikte synthsounds waar u de rook zelf moet bijdenken, maar na een minuutje maken stevige gitaren (met funky undertonen) de entree en wordt de luisteraar in de tang genomen. Ook tijdens Man With Attitude weet dit trio uiterst potent en krachtig uit te halen. Maar er is genoeg variatie, zoals blijkt uit Man With Flute

Altijd in voor een grapje duikt er een song als Man With Tits op met meer melodiegericht gitaarwerk; een orgastische oplawaai van jewelste waarin FOPAW de hemel wil bestormen. Van een heel andere aard is er het filosofische Mankind, waarin poppy accenten opduiken.

Opnieuw is dit een te gekke muzikale rit (de moddervette riffathon New Man is veruit onze favoriet), waarbij dit triumviraat bewijst dat ze klaar zijn om podia klein en groot te bestormen. Toch heeft de groep "boldly going where no man with brick has gone before" een kleine transformatie ondergaan. Qua bezetting klinken de songs fitter, gespierder en strakker dan op het debuut.

Dit is een topplaatje waarop we in onze dromen heerlijk staan te dansen. Maar natuurlijk is dit ook maar One Man's Opinion.

4 december 2016
Philippe De Cleen