Echotape - Wicked Way
Gentlemen Recordings
Nergens zijn er meer indierockbands dan in Good Old Albion, dus om een doorbraak te forceren moet een band al heel beloftevol zijn. De DIY-mentaliteit en het doorzettingsvermogen van Echotape leverde de band alvast de naam BBC Introducing Artist op. En ook The Libertines maakten al duidelijk grote fan te zijn. Met het nieuwe album 'Wicked Way' proberen de Britten nu ook Europa en de rest van de wereld te overtuigen.
Opener All My Days heeft alleszins meteen de Libertinese indierockvibe te pakken. Een galmende snaredrum, een zoemende lo-fi gitaarsolo met het venijn in de staart en de meebrulbare levenswijsheden van zanger Marc Burford, die ergens tussen Circa Waves en Palma Violets liggen. Enkel het megafoontruukje aan het begin is al iets te vaak gebruikt.
Bij single Whiskey Bar lijken de rarara’s dan wel heel erg op Wreckin’ Bar van die andere inspiratiebron The Vaccines. Het hield de band alleszins niet tegen een toptrack te schrijven. Grams klinkt dan weer alsof het van The Gaslight Anthem had kunnen zijn, moest die band in Londen opgegroeid zijn in plaats van in New Jersey.
Later op het album moeten songs als Friends Like Me en I Don’t Wanna Pray niet onderdoen voor de songs uit de hoogdagen van Razorlight. De helft van het album kan dan ook direct als FIFA-soundtrack dienen, net zoals bij al de voornoemde bands. En daar wringt het schoentje soms.
Ergens hebben we bij Echotape wel vaker het gevoel dat de band nog een eigen identiteit, iets intuïtiefs mist en iets te vaak denkt in functie van het publiek dat ze willen bereiken in plaats van nieuwe oorden op te zoeken. Niet iedere, nieuwe band moet het warm water heruitvinden, maar de crowdpleasende voorspelbaarheid, hoe goed de oorwurm ook geschreven is, verliest snel aan nieuwigheid.
Wat deze jongens wel onderscheidt van vele andere en eerder opgehemelde indie-eendagsvliegen – denk Zulu Winter, The Twang, Drowners, The Bohicas en nog een half gitaarkerkhof – is dat hun album niet klinkt alsof ze tien verschillende demo’s van één goede song hebben opgenomen. Meer nog: wanneer de meer akoestische nummers, vaak als plaatopvulling bij concullega’s, niet moeten onderdoen van de andere hoogtepunten op de plaat, kan het songschrijverstalent van de gebroeders Burford niet ontkend worden. We’ve Been Dreaming is een goed voorbeeld en klinkt als een warme stem in een zomerse regenbui tot de koperblazers de wolken wegjagen.
'Wicked Way' bevat zeer goede nummers, maar we hebben het gevoel dat de band nog niet op het hoogtepunt is. De boodschap in Friends Like Me is duidelijk: “We’ve come a long way to just don’t die out”. Weinig indierockbands van de laatste jaren zijn na hun buzz-jaar nog gegroeid. Of Echotape de tand des tijds zal doorstaan is nog af te wachten, maar het voordeel van de twijfel krijgen de mannen wel. En we kijken alvast heel erg uit naar die volgende plaat. En naar de festivalzomer.