Dub FX - Thinking Clear

Convoy Unldt

Geen gemakkelijke opgave, het hoofd cool houden. Toch tenminste niet als je straatartiest en freestyler bent en dankzij tientallen miljoen hits op YouTube plots gebombardeerd wordt tot wereldster. De Australische beatboxer en vocal art-producer is dan ook een heus livefenomeen. In een inmiddels tien jaar durende rollercoaster, weet de busker toch de zaken in balans te houden en zijn kunsten om te zetten tot een nieuwe, diverse, verrassende en hippe plaat.

Thinking Clear

Beschouw de naam Dub FX gerust als een samentrekking tussen (de dancereggae van) de Dub Pistols en (de hiphop drum’n’bass van) Shy FX. Om maar even aan te geven dat ‘Thinking Clear’ een lappendeken presenteert van - natuurlijk - dub, breakbeat, hiphop, drum’n’bass tot zelfs reggaeton en clubmuziek; maar dat dan verantwoord, met het nodige geduld en een oor voor melodie en thematiek. Van bont tot ingetogen, zomers tot emotioneel: deze plaat die aanvangt met vogelgetsjirp, zet het allemaal netjes op een rijtje.

Na enkele seconden sfeervolle natuurrust, vliegt de producer er meteen stevig in. Birds And The Bees zet enkele stevige rhymes over een gladde melodie, maar schiet al gauw in tweede versnelling met pompende drum’n’bassbeats en een warme, diepe baslijn. Het daarop volgende Road To Babylon maakt het zelfs nog straffer. De lyrical soldier zet zijn rastapruik op in een felle reggaetonsong met wobbelende bassen en hakkende breaks. Die vette knipoog naar Jamaicaanse muziek is trouwens zowat de rode draad doorheen dit album – kan het ook anders met zo’n artiestennaam?

Want hoewel het er soms stevig aan toe gaat, neemt Dub FX even vaak gas terug met wat meer lome, zelfs jazzy momenten. Noteer het fraaie, donkere trompetgesoleer in het wat meer desolate Where I Belong of zelfs het ballroompianospel in het mellow hiphopnummer Unwind.

Feit is vooral ook dat de hipster erg goed nagedacht heeft over de balans van ‘Thinking Clear’. Niet enkel de volgorde van nummers, maar ook de boodschap erachter klopt. Eerst onrustig, dan maatschappelijk geagiteerd (het fenomenale singalongaanhangsel bij Beaming: “Are we gonna keep on fighting / are we gonna keep on dividing”?)  en met een veelzeggend That’s The Game als afsluiter mooi berustend.

Verder houdt de Australiër ook een mooi evenwicht tussen beats en melodie, elektronisch spel en instrumentale toevoegingen, zang, raps en instrumentals. Het is enkel wat vreemd dat hij zijn echte handelsmerk - beatboxen en vocale geluidscreaties – hier helemaal achterwege laat. Valse bescheidenheid?

5 januari 2017
Johan Giglot