Dirk Serries - Microphonics XXVI-XXX: Resolution Heart
Tonefloat
Dertig episodes lang, op bijna tien jaar tijd. Zo lang heeft het geduurd vooraleer Dirk Serries zich met zijn 'Microphonics'-project afkeerde van muzikale bombast en op zoek ging naar de essentie van klank. Dertig avonturen van geluidsminimalisme op het kruispunt van drones, ambient en repetitieve, uitgetrokken sculpturen, verdeeld over een handvol fraai vormgegeven platen met stilistische, stedelijke beelden. En met ‘Resolution Heart’ komt aan die zoektocht een einde.
Het is klaar. De mantel der kwaliteit is geweven in een fraaie, grijze kleur. Die eenvoud van ogenschijnlijk minimalisme bedriegt echter een beetje. Hoe dichterbij je gaat kijken, hoe meer patronen en nuanceringen je tegenkomt; de ene keer glad en egaal, de andere keer wat dikker en wolliger of zelfs ronduit fors en krachtig qua structuur. In elk geval werd veel bloed, zweet en tranen in het eindresultaat gestoken. En dat geldt ook voor het laatste stuk, ‘Microphonics XXVI-XXX: Resolution Heart’.
Vier episodes lang rondt Dirk Serries zijn Microphonics-hoofdstuk af, een verhaal dat volgde op eerdere projecten als 'VidnaObmana' en 'Fear Falls Burning'. En eerlijk is eerlijk: ook ditmaal zijn de titels van de fragmenten weer zwaarwichtiger dan de muziek. Ephiphany And Isolation opent met een lange drone die voorzichtig invloeit en opbouwt tot een steeds rijkere symfonie met een brede waaier aan klankaccenten die binnen die ene, zelfde grondtoon ontstaat. In dit traag wentelend geluidsoptimisme voorziet Serries met zijn Fender Rhodes afwisselend hogere en lagere tinten tot zelfs diep resonerende basaanstrijken van een viool toe; een fantasievol rijk van neoklassieke ambient. I Communicate Silence – een titel die de nagel op de kop slaat – tast alles veel voorzichtiger af en zweeft lange tijd in een ijle structuur waarin echo en toon elkaar versterken. Het wat wezenloze, desolate klankbeeld van deze acht minuten durende episode (een vingerknip naar Serries’ normen), krijgt maar geen vaste vorm.
Zonder enige moeite tovert de geluidspoëet een laatste plaathelft tevoorschijn. Swept To The Skye kent een wat meditatief, sacraal karakter dankzij langzaam in- en uitademende, rollende basstrelingen. Hoewel die misschien net iets te sterk in overdrive gaan (alsof het instrument in je buik zit), kent dit nummer de uitstraling van een mantra van rust tijdens een achtergrond van een zonsopgang met vele kleurschakeringen, waarmee het meteen een gooi doet naar favoriet van deze plaat.
Zonder de grande finalé van The Deprivation Of Heart te willen wegsteken natuurlijk. Want gedurende een kwartier vat Serries in deze allerlaatste Microphonics track misschien wel heel zijn zoektocht samen door eerst met trage aanstrijken en drones de ruimte wat af te tasten, zowel scherp als doezelend. En vervolgens met resonerende metaalaccenten voor meer en meer intonatie te zorgen in een verhaal van eenvoud en evolutie: een spel van creëren en balanceren. De structuur van drone en schakeringen zwelt steeds feller aan en durft bijna gaan dreigen. De weldoener van het geluid is gul en gunt vervolgens zijn fenomenale project lange tijd om uit te sterven tot een microscopisch geluidsnihilisme: de essentie is bereikt.
Het had bij bovenstaande zin kunnen ophouden. Maar we zouden als extra voetnoot nog even Dirk Serries willen bedanken voor zijn fenomenaal, ambitieus ambientproject. We hebben getracht er telkens gepaste woorden voor te vinden, maar ook dat bleek een quasi onmogelijke zoektocht.