Dans Dans - Sand
Unday Records
Absoluut een pracht van een album. Dat is wat u van 'Sand' dient te onthouden. Het triumviraat met drummer Steven Cassiers, bassist Frederic Jacques en gitarist Bert Dockx werkt hier een unieke sound uit, die nergens mee vergelijkbaar is.
Op voorgangers 'I/II' en '3' zocht het trio nog heil in bewerkingen van nummers van eerbiedwaardig en vooral dwars muziekvolk als Ornette Coleman, Robert Wyatt en David Bowie. Op dit album (hun vierde inmiddels) zijn ze die fase ontgroeid en keren ze terug naar de basis met hoofdzakelijk eigen werk.
'Sand' werd met behulp van vriend aan huis Koen Gisen in slechts vier dagen tijd ingeblikt. Niet dat dat er aan te horen is want het geluid is rijk en gaat diep door merg en been. In negen composities neemt Dans Dans dankzij een spannende, lyrische interactie tussen de muzikanten genadeloos bezit van de luisteraar.
Met het haast tien minuten durende TV Dreams zet de groep de internationale ambities meteen scherp. Wie hen al aan het werk zag, weet ongetwijfeld wat we bedoelen. Als opener is dit een salvo dat na een spacy intro de luisteraar meteen knock-out slaat; een meeslepende compositie die ondanks de lengte harmonieus en melodieus is, maar evengoed freaky en explosief gitaarwerk bevat.
Het groovy, swingende Feline moet het hebben van hevig ontsporend gitaarwerk en een Chinese fluit. Het trio jamt er stevig op los tijdens een nocturnaal sessiemoment in een net niet verlaten kroeg. Het illustreert hoe de drie muzikanten op elkaar ingespeeld zijn en dat ook kunnen communiceren. Zet deze drie mannen op een podium en ze brengen het publiek in kokende extase. Tezelfdertijd zijn dit maar fragmenten, een basis voor de uitputtende liveoptredens waarmee het trio het dak eraf speelt om vervolgens de instrumenten luid feedbackend naar de maan te richten.
Af en toe is er een verstild moment. Het wondermooie Chi Mai, waarmee de cinematografische kwaliteiten van de instrumentale muziek van dit trio nog maar eens onderstreept worden. Destijds opperde Dockx dat zijn muziek zich al eens baseerde op visuele impulsen en beelden zoals een onder water gelopen cinema. Laat ons in dit geval stellen dat Chi Mai (een magistrale herwerking van Ennio Morricone) de emotioneel pakkende soundtrack is bij de aftiteling.
Close Your Eyes is traag, melancholiek en mysterieus, al kruipt het Dans Dans-bloed na een ambientintro al gauw waar het moet gaan en weet Bert Dockx met zijn fraaie gitaarsound indruk te maken. De video suggereert terecht zanderige, stofrijke omgevingen, het vastzitten in drijfzand en de laatste blik voor je kopje-onder gaat.
In urgente, maar kortere composities als het drifterige Vluchtheuvel wordt de luisteraar een stevige linkse hook vol blues verkocht. In deze van razernij overschuimende compositie zitten hopen waanzin en woede.
De groep blijft vooral zichzelf en haalt inspiratie uit het continue zoeken naar nieuwe wegen en invalshoeken, zoals blijkt uit Remnant Of A Dream (een ballade zowaar) en de dansbare funkmutatie Cargo.
Voor zover dat nog nodig was, zet dit trio zichzelf hiermee definitief op de kaart. De groep overstijgt genres (jazz, rock, blues,..) en is hoogst origineel qua aanpak en muzikaliteit. Wie hen nog niet live aan het werk zag, moet dat vooral doen. Hier bijvoorbeeld.