Charles Henri Maulini - Peaks

Volkoren

Parijs, een wereldstad die nog steeds de sporen draagt van de tragische gebeurtenissen in de Bataclan, is de thuisbasis van Charles Henri Maulini, een modern-klassiek componist die al meerdere prijzen in de wacht sleepte.  Op 'Peaks', zijn debuut, onderstreept Maulini het meest van al dat hij zich niet stoort aan labeltjes en doet hij zijn eigen, unieke ding.

Peaks

Charles Maulini is geboren en getogen in het zuiderse, zonnige Nice. Samen met broerlief Pierre (ex-M83) tourde hij een tijdje met de indierockband A Red Season Shade, maar na het afwerken van zijn studies aan het conservatorium bleek het tijd voor eigen werk. Op het moment dat hij aan de opnames van 'Peaks' begon, was er die bloederige, onzinnige aanslag in de Bataclan. En iets later reed een terrorist in op een onschuldige menigte. Het verhoogde de urgentie om dit album af te werken.

En zo toog Maulini tussen alle chaos en terreur door naar Amsterdam, waar hij het gezelschap kreeg van muzikanten/producers Jan Borger en Minco Eggersman, die een erg bepalende rol op dit album spelen. Maulini laat zich ontegensprekelijk inspireren door Erik Satie of hedendaagse minimalisten als Olafur Arnalds en Nils Frahm, maar wil met dit album vooral aantonen dat haat nooit een antwoord kan zijn.

Door de context won het album onvoorzien aan diepte, maar toch weet de Parijzenaar zich op dit album vooral te laten voorstaan op subtiliteit, nuance en detail. Dat heeft deels te maken met de muzikanten (cellist Jonas Pap, gitarist Johan Borger), maar ook met de vele geluidseffecten die het team rond Maulini in dit album stak.

De intieme Ouverture laat eerst nog een kille, koude indruk na, maar Maulini weet hoe je een aan de basis aardig pianomelodietje via subtiel opborrelende orchestraties tot iets groters kan verheffen.  Gaandeweg besef je dat hier een componist aan het werk is die zijn ziel en zaligheid in deze nummers legde. Een nummer als The Golden Hours bevat zo ongetwijfeld herinneringen aan allerhande gouden momenten terwijl Nuits zich te goed doet aan slimme, slome, nostalgische ambient met een oosters tintje.

Telkens weer valt op dat de Parijse componist met weelderige emoties speelt (titeltrack Peaks, het filmische Lanes And Tunnels). Dat maakt van dit debuut een pareltje, dat dan wel noodgewongen moet opboksen tegen andere artiesten met een gelijkaardige sound. Maar door gewoon zichzelf te blijven en door pakkende, uiterst sfeervolle composities als Eastern Reverie komt hij ermee weg.

Met Diving weet hij een radiovriendelijk moment in te bouwen, waarin hij heel even loskomt van de diepe, zware, ernstige piano met cello en gitaar. En zo komt het alsnog goed. Nog een laatste keer de diepte in met een melancholisch Triptych om dan alles en iedereen los te laten in een volledig geïmproviseerd Paris. Muziek biedt op zijn allerbest hoop. En dat is wat hij hier laat horen.

Op 'Peaks' geeft Maulini de luisteraar tien composities, warm als een haardvuur. Het ideale cadeautje voor melancholieke muziekfans die zich laven aan pakkende, zielberoerende, instrumentale muziek.

11 januari 2017
Philippe De Cleen