Cairo - Say
Heavy Right Foot
Nu de toekomst van zijn band Touchstone sinds het vertrek van zangeres Kim Seviour onduidelijk is, blijft zanger en toetsenist Rob Cottingham niet stilzitten. Na zijn solopassage als Captain Blue dient zich met Cairo een nieuwe ensemble-opportuniteit aan. Het debuut ‘Say’ brengt Cottingham samen met de gouden stem van Rachel Hill en maakt indruk door de voortreffelijke opbouw en arrangementen, terwijl John Mitchells productie alles in een glorieus reliëf giet.
De bombastische opener Cairo bepaalt meteen de setting en couleur locale van een verhaal dat uit Duizend-en-één-nacht weggelopen kon zijn: er is sprake van een twintig jaar oude moord – of speelde het drama zich volledig in de fantasie van de hoofdpersoon af? – en er is de terugkeer van de schaduwen van haar verleden. Voldoende thrillerelementen die van de eerste drie tracks een koortsachtig luisterspel maken.
De suspenserijke ouverture geeft vervolgens weg naar Wiped Out en het fraai in harmonie gezongen titelnummer, songs die gepakt zijn met memorabele refreinen. Een nieuw dramatisch moment komt er met Nothing To Prove dat voorbij de acht minuten scheert maar op scherp blijft dankzij James Hards’ hoekige riffs en korte spanningsbogen van gebonden nootjes. In Nothing To Prove Reprise krijgt de suspense zelfs filmische allures.
Dat is de toverformule van Cairo: in plaats van breedvoerige uitweidingen die de verteltrant vertragen, kiest Cairo voor een puntige melodievoering. Gevolg is dat met name het eerste halfuur geen moment verslapt. Maar ook de balladen, die de tweede plaathelft domineren, komen uitstekend uit de verf. Het emotionele Katrina is een veeg uit de pan aan het adres van de regering-Bush, die na de vernietigende orkaan naliet doortastend op te treden. Searching is nog beter door het tintelende pianomotief, de samenzang en de tribale ritmes.
Nog meer vocale hoogtepunten volgen met Random Acts Of Kindness en Back From The Wilderness. Dancing The Gossamer Thread start ook balladegewijs, maar muteert tot een spannend ritje op de rollercoaster. De ‘breathe mix’ van Katrina valt op door de picturale kwaliteiten die Cottingham en John Mitchell (Arena, It Bites) in de productie wisten te steken.
Verwar deze beloftevolle, Britse band niet met de gelijknamige, door ELP beïnvloede Amerikaanse groep uit de jaren negentig die drie minder overtuigende platen uitbracht.