Bushman's Revenge - Jazz, Fritt Etter Hukommelsen

Rune Grammofon

Dit album van het Noorse Bushman's Revenge, dat al tien jaren samen speelt en al zeven albums op zijn conto heeft, is net uit op het label Rune Grammofon. David Fricke (Rolling Stone) omschrijft hun sound als volgt: “Bassist Rune Nergaard en drummer Gard Nilssen achtervolgen de impulsen van Hermansen alsof Coltranes' album 'Interstellar Space' door meerdere torenhoge Marshall amps gejaagd wordt en iedereen de jitterbug doet dansen.”

Jazz, Fritt Etter Hukommelsen

Op 'Jazz, Fritt Etter Hukommelsen' (wat in een losse vertaling neerkomt op “uit het blote hoofd”) speelt het trio Even Helte Hermansen op gitaar, Rune Nergaard op bas en Gard Nilssen op drums met de vingers in de neus iedereen naar huis. Het is een studioalbum waarop Bushman's Revenge aan de haal gaat met werk van onder meer freejazzgod Albert Ayler en McCoy Tyner, maar vooral ook eigen werk in de etalage zet.

Het album, voorzien van stemmig artwork door Kim Hiorthoy, werd op nog geen twee dagen tijd ingeblikt door Kai Andersen en Dag Erik Johansen in de Noorse Athletic Sound studio’s in Halden. Zonder al te veel technische poespas de muze zichzelf laten zijn en de heerlijke dwars rockende muziek zijn ding laten doen.

Het dient gezegd: dit trio rockt, ondanks alle aanwijzingen die naar (free) jazz wijzen. Muzikale referenties zijn onder meer Jimi Hendrix, King Crimson, Albert Ayler en John Coltrane. Kortom: er is meer dan genoeg om u te doen likkebaarden van genot.

Het album opent eerst nog wat rustig met een sfeervol intieme bewerking van McCoy Tyners' Contemplation. Die bevat onder meer rustig ronddollende drumtikjes, losjes geslapte bas en al freewheelend krijgt de gitaar ruimte om zichzelf te bewijzen en al solerend een zeker terrein af te bakenen.

Het door Rune Nergaard geschreven 0500 is dan weer iets volledig anders. De dik acht minuten durende compositie neemt aanvang met een erg aardige solo op bas, maar na een minuut of twee springen de andere bandleden in en weet het trio heel fris zowaar een knappe jazzrocksound uit te bouwen. Heerlijke interactie tussen de muzikanten die elkaar met hun instrumenten begrijpen en gaandeweg op erg intense wijze elkaar naar hogere regionen spelen, al weten ze op tijd en stond ook aan subtiel samenspel te doen.

Bo Marius dwarrelt hier tergend langzaam binnen en moet het vooral hebben van nuance, dat bewijst ook de erg knappe gitaarsound. Het spel en interactie zijn cool en tezelfdertijd verfrissend. Het trio werkt zich naar een climax en rondt het geheel fraai af.

Met Gamle Plata Til Arne en Angels (een compositie van Albert Ayler) krijgt de luisteraar weer twee stevige lappen jazzy rock op zijn bord. Eens op kruissnelheid, wat al behoorlijk snel gebeurt, weten ze de luisteraar probleemloos mee op avontuur te nemen. Ze schuwen het experiment zeker niet, daarvoor klinkt de muziek te dik in de weg van de mainstream (zeker tijdens hun Albert Ayler bewerking, die wat ons betreft het hoogtepunt van dit album vormt). Maar het blijft geweldig om Hermansen een eind weg op zijn gitaar te horen riffen.

En Lola Mit Dem Gorgonzola is verder gewoon geinig, een wat grillig walsje met een wat cleane sound die aan het werk van Bill Frisell herinnert. Wie benieuwd is, schaf het album gerust aan.

20 oktober 2016
Philippe De Cleen