Black Box Revelation - Tattooed Smiles

Universal Music Group

Tattooed Smiles

Het jaar is 2008. In de VS wordt Barack Obama de eerste zwarte president en onze toenmalige vriendin sleurt ons mee naar de verfilming van een hoop ABBA-songs. Onze soundtrack bij dat jaar was het verschroeiende debuut van The Black Box Revelation.

Tien  jaar later is Donald Trump op één of andere manier president geworden en besloot onze huidige vriendin ons tegen wil en dank mee te nemen naar 'Mamma Mia 2'. Black Box Revelation - het lidwoord zijn ze onderweg kwijtgeraakt - heeft ondertussen zelfs een vijfde(!) album uit. God, wat voelen we ons oud, maar gelukkig zit ook Jan Paternoster met dat gevoel. ‘Tattooed Smiles’ gaat namelijk over de strijd tegen ouder worden en hoe daar mee om te gaan.

Openen doet de plaat met Kick The Habbit, een song die baadt in een filmische stijl waarop dEUS ten tijde van ‘The Ideal Crash’ een patent leek te hebben. Begeleid door een hypnotiserende gitaarlijn en weemoedige strijkers, bezingt Paternoster zes minuten lang lust en verlangen. Blown Away staat dan weer bol van nostalgische gevoelens naar lang vervlogen tijden. Zinnen als “To float upon nostalgic waves gets nothing done”, doen ons terugdenken aan hoe onbezonnen en gemakkelijk het leven ooit was of scheen te zijn.

Deprimerend wordt het helemaal wanneer Mama Call Me, Please voorbijkomt. Of hoe je je , na jaren van elke dag weer op datzelfde godvergeten perron staan wachten op een trein die nooit schijnt te komen, afvraagt of dit het nu is. Wij weten het niet. En Paternoster lijkt er ook maar geen antwoord op te vinden. Eindigen doet hij weinig motiverend: “No way to turn the tides / too old and tired to fight”.

Gelukkig is er iets later de titeltrack, tevens de eerste single, dat met een fuzzy gitaardeuntje een welkome afwisseling is tussen al die zwaarmoedigheid. Ondanks dat het aanvoelt als een verplicht nummertje, betrappen we ons er steeds weer op dat we halverwege ongegeneerd aan het headbangen zijn.

Maar wie dacht dat de moeilijke thema’s van de baan waren, is eraan voor de moeite. Wat volgt is existentialisme waar Jean-Paul Sartre een duim aan kan zuigen. Lazy St. is een betoog om door alles en iedereen gerust gelaten te worden en godganse dagen in die doorgelegen sofa te zitten en kijken hoe de afwas zich in sneltempo opstapelt.

In Built To Last gaat Paternoster bij oude wijze man van dienst Seasick Steve op zoek naar raad en levenservaring. Helaas komen beide heren tot de conclusie dat ouder worden geen antwoorden met zich meebrengt. Dit is zonder twijfel het feelgoodnummer van de plaat. Minder goed voelen we ons nadat Paternoster zijn best doet om ons in Damned Body verdomd moeilijke vragen te stellen: “What’s your deepest fear? / Lose your sight or lose your hearing?”. Het explosieve, door falsetto gedreven, refrein doet denken aan Arctic Monkeys voor ze loungemuziek gingen maken.

Afsluiten doet de plaat met Laisser Partir, een hybride tussen Belgische rap en Amerikaanse blues; een oproep om al dat piekeren gewoon te laten voor wat het is en het leven af te wachten. Samen met Roméo Elvis steken Jan en Dries alles een laatste maal in de fik en gaan ze lachend het lot tegemoet. Wij kijken, in afwachting van onze afspraak bij de therapeut, alvast uit naar een Belgisch album dat in 2018 dit niveau nog kan evenaren.

Black Box Revelation speelt op 14 en 15 maart in de Ancienne Belgique. Alle kaarten voor het eerste optreden zijn al de deur uit.

17 november 2018
Nick Van Honste