Annelies Monseré - Debris

Morc

Overdag doctor wijsbegeerte aan de Universiteit van Gent, ’s nachts fluisterprinses. Annelies Monseré leidt duidelijk een dubbelleven. Met haar derde plaat ‘Debris’ schenkt ze de luisteraar een fijne muzikale blik in haar intieme schemerrijk.

Dit bijzondere album met zijn stevig artwork, lijkt een soort van wicca-plaat. Over de goede hekserij weliswaar, die het leven vereert en de geest respecteert. Verwacht een soort van fantasy-ambientfolk, af te meten aan de parameters sober, sereen, sacraal en met een stevige dosis mysterie. Zeven (een heilig getal) keer op rij presenteert Annelies Monseré een wat dromerige, afstandelijke en intrigerende huiskameropname waarin instrumentaal minimalisme van piano, cello, gitaar of glockenspiel en ontdubbelde, onverstaanbare fluisterzang centraal staan.

Eerst creëert ‘Debris’ een zekere afstand, via een instrumentale intro van hoog om elkaar cirkelende, wat dissonante toetspartijen. Even tegen de grenzen van het esthetische aan schuren, blijkt een efficiënte manier om de aandacht te trekken, zoals titel Wake III suggereert. Maar goed ook, want opvolger Are You Going To Leave Me is een indrukwekkende, kille muzikale vertolking van de uittocht van de elfen uit Midden-Aarde, om het in Lord Of The Rings termen uit te leggen. Een diep doezelende loop, hoog aanzwellende drone en serenadezang met typisch op en neer deinend, middeleeuws karakter vormen een parmantig en droevig, niet menselijk geheel.

En zo krijgt elk nummer met zijn aanpak van eenvoud, ruimte en herhaling een eigen verhaal. De bijna bezwerende volharding van simpele basisthema’s en onderdrukking van tonen en melodieën maakt het geheel ontastbaar en vrij in te vullen door de verbeeldingskracht. Muziek van dolende zielen in een mantra van hoge zang en orgel (Blind/Light), de verering van de zonnecultus in het wat Keltisch aandoende, tochtige Sun of een onderwater Atlantis-tafereel in het instrumentale Wake IV? Droom gerust mee.

Verwacht geen gigantische weelde, inhoudelijk varieert ‘Debris’ in wezen niet echt veel. Deze moodmuziek prikkelt, maar heeft niet echt lief. Het is dankzij de ontdubbelde fluisterzang, die soms echt overgaat in meerstemmigheid, dat deze droefgeestige, donkere folkambient weet aan te grijpen. Pas wel op, eens gegrepen, zit je stevig in de klem.