An Pierlé - Arches

Pias Records

An Pierlé is al lang niet meer het pianomeisje op de bal. Of toch niet enkel het pianomeisje op de bal. Sinds haar deelname aan Humo’s Rock Rally, ondertussen al twintig jaar geleden, heeft ze vastbesloten een eigen koers gevolgd, los van alle hypes. Dat maakt haar één van de meest authentieke artiestes die er in Vlaanderen rondlopen. Ook met het nieuwe album ‘Arches’ slaat ze opnieuw in alle bescheidenheid een avontuurlijk pad in. 

Arches

De basis van ‘Arches’ werd al in 2012 gelegd, toen Pierlé stadscomponist was in haar thuishaven Gent. Voor Odegand, het Festival Van Vlaanderen-programma in de Gentse binnenstad, speelde Pierlé in de Sint-Jacobskerk. De songs en ideeën voor deze plaat komen daar reeds opborrelen en krijgen meer en meer vorm tijdens de 'Strange Days / Strange Ways'-tournee langsheen kerken.

Voor ‘Arches’, het eerste deel van een tweeluik, trok Pierlé opnieuw naar de Gentse Sint-Jacobskerk. Het opnameproces verliep zeer natuurlijk en een belangrijke rol is weggelegd voor het kerkorgel, waaruit organist Karel De Wilde alle nuances wist te halen. De kracht van het orgel dwong Pierlé overigens ook om vocaal een tandje bij te steken.

Toch is ‘Arches' absoluut geen zwaar album geworden. Pierlé omschrijft het zelf als een sensuele popplaat. Wij hadden wat tijd nodig om daarin mee te kunnen gaan, maar ondertussen zijn we helemaal mee.

Het topnummer van de plaat is There Is No Time, dat voor ons naast die andere topsong van Pierlé How Does It Feel (uit ‘An Pierlé & White Velvet’ van 2006) perfect overeind blijft. Ingetogen, maar pakkend en gegarandeerd een song die in de kleren blijft hangen.

Opvallend is dat het orgel steeds aanwezig is op de plaat, maar niet constant een hoofdrol opeist. In openingssong Feel For The Child resulteert dit bijvoorbeeld niet in een bombastische song, maar eerder in een intense wisselwerking tussen zang en orgel.

Vibra is de eerste single uit het album en met zijn zesenhalve minuut de langste song van het album. Ondanks die behoorlijke lengte gaat de song op geen moment vervelen en ontvouwt hij rustig en bescheiden tot een prachtig harmonieuze song met dank aan de backing vocals van Loesje Mahieu en Kaat Hellings.

Naast ontroering en schoonheid is er ook nog plaats voor dreiging. In Dragon JM voel je de woede en zwartgalligheid als een stevig onweer voorbijtrekken.

We moeten Pierlé deels gelijk geven: een popplaat zouden wij ‘Arches’ niet onmiddellijk noemen, maar sensueel is het zeker. Doe daar nog hartstochtelijk, robuust en pakkend bij en we komen uit op hemels. 

30 augustus 2016
Patrick Blomme