Solar Project - Paranoia

New Music - Green Tree

Het is niet de eerste keer dat Solar Project zich aan het genre van de psychologische thriller waagt. Het conceptalbum ‘Paranoia’ onderzoekt hoe een mentale overload bij mensen toeslaat, wanneer politieke beslissingen genomen worden in functie van het militair-industriële complex. Zware kost, denkt u? In de handen van deze Duitse progrockers krijgt de thematiek een gestroomlijnde behandeling.

Nochtans laat Sergej Schachows duistere artwork het ergste vermoeden. En dan is er nog de sarcastische toon van zanger Holger vom Bruch – een vette knipoog naar Roger Waters – in Robert Valets teksten. Toch is niet alles hopeloos verloren. De stralende zang en sax van Sandra Baetzel bieden een noodzakelijk tegengewicht voor de op de loer liggende misantropie. Zo wordt de luisteraar niet in wanhoop achtergelaten.

Bovendien bedient ‘Paranoia’ zich van een structuur die de songs met elkaar verbindt door de essentie van de vertelling te herhalen. Zo krijgt het zwartgallige Under The Gun een doorwerking in The End of Humanity, dat op zijn beurt weerklank vindt in het bitterzoete slot Balanced Equilibrium. De refreinen van het titelnummer komen terug in het langere, semi-instrumentale Conspiracy. Het lijkt een goedkope truc, maar het versterkt de samenhang en zorgt voor een luistervriendelijke albumflow.

Het gebruikelijke sextet is nu aangevuld met percussionist Stefan Schnelting, waardoor een voller geluid bereikt wordt. Het ensemblespel kan voluit gaan in de langere tracks, met als hoogtepunt het gevarieerde Persecutory Delusions. De rol van toetsenist Robert Valet is vooral dienend, maar noodzakelijk voor de psychedelische ondertonen. Dé ster op het album is evenwel gitarist Peter Terhoeven. In The Abyss is zijn solospel een metafoor voor de peilloze diepte waarin men verzonken raakt als de stoppen doorslaan.

Solar Project slaagt er opnieuw in om een zwaarwichtig thema intelligent en toegankelijk naar tekst en muziek te vertalen. ‘Paranoia’ is een geëngageerde en – hoe paradoxaal het ook klinkt – warme plaat. Nog geen jaar na het vorige werkstuk ‘Here I Am’, laten deze Duitsers zich er niet op betrappen niets te zeggen te hebben. En ze doen dat zoals altijd in een aantrekkelijke, aan Pink Floyd schatplichtige vorm.