Saqqarah - The Runaway

Musea Records

Dan noem je je band Saqqarah en verhuist je leadzanger na het debuut naar… Egypte! Sindsdien moesten deze Fransen voor elke worp op zoek naar een nieuwe stem. Het lijkt wel de vloek van de farao. Gelukkig heeft de muziek daar geen last van, want ‘The Runaway’ overbrugt de twintig jaar met de voorganger moeiteloos.

Bij het inleidende Never Care denk je even dat je ‘Animals’ van Pink Floyd hebt opgelegd. Die akoestische gitaar zou je echt doen twijfelen. Als dan ook nog Departure de ijzige gitaarklank van David Gilmour suggereert, is het duidelijk dat dit niet voor de lachebekjes is. Dog Tag is natuurlijk ook een referentie naar het legendarische dierenalbum, terwijl de geluidseffecten het pessimistische wereldbeeld van Roger Waters oproepen.

‘The Runaway’ is de plaat van bandleider en gitarist Patrice Mauvieux en hij moet wel een groot Floyd-liefhebber zijn. Dog Tag laat sporen horen van ‘The Wall’, maar uptempo komt men ook Nick Barrett (Pendragon) tegen. Return Home en het erg actuele Traders Of Death hebben de Britse neo-progrocker zelfs over het hele lijf getatoeëerd. In Traders etaleert Mauvieux dat ook hij een begenadigd gitarist is.

Maar ook al zijn er soms opklaringen, de donkere lyrics blijven wel in het register van misantroop Waters. Funerals zou zo weer uit ‘The Wall’ kunnen komen. Ghost Plane is zelfs een doublure voor Goodbye Blue Sky. De song speelt met het contrast tussen de hoop op een betere toekomst en de deprimerende stemming van de gitaar, die de illusie terug naar de realiteit leidt. Muzikaal geldt Ghost Plane als een hoogtepunt.

Crazy is weer een ander Waters-thema. Ook nu weer is dit steengoede muziek die de beperkingen van de pastiche overstijgt. De dynamiek tussen het slepende en het urgente karakter komt in The Mirror vaardig tot uiting. Wel jammer is de stereotiepe zang van Jean-Luc Le Pogam, die elders nochtans goed van zich afbijt in een bijna accentloos Engels.    

Het afsluitende The Watcher laat Mauvieux nog eenmaal met verve salueren naar zijn grote voorbeeld Gilmour. Het blijft moeilijk om niet naar ‘The Runaway’ te luisteren als een hommagealbum. Is dat erg? Neen, want de kwaliteiten van Saqqarah staan buiten kijf. Pastiche of niet, het Franse Musea-label kan met deze Bretoenen als uithangbord uitkijken naar de veertigste verjaardag in 2025.