#KatInEenZak - Harry Chapin - Cat’s In The Cradle (1974)
Geen kattengejank maar wel een week waarin de song rond een kat draait.
Cat's In The Cradle is een folkrocknummer uit 1974 van Harry Chapin en de single stond in december 1974 bovenaan de Amerikaanse Billboard Hot 100. Als Chapins enige nummer één werd het een hoofdbestanddeel van de folkrock.
Chapins versie van het nummer werd genomineerd voor een Grammy Award van 1975 voor 'Best Male Pop Vocal Performance' en werd in 2011 opgenomen in de Grammy Hall Of Fame . Het nummer wordt verteld door een man, die in het eerste couplet vader wordt. Hij heeft het herhaaldelijk te druk met werken om tijd met zijn zoon door te brengen, ondanks dat zijn zoon naar hem opkijkt en belooft dat hij net zo zal worden als hij. In het laatste couplet belt de inmiddels gepensioneerde vader zijn volwassen zoon en vraagt of om tijd samen door te brengen, maar de zoon heeft het nu te druk met zijn eigen werk en gezin om tijd door te brengen met zijn vader. En de vader realiseert zich dat zijn zoon inderdaad is opgegroeid om net als hij te zijn.
De tekst van het lied begon als een gedicht, geschreven door Chapins vrouw, Sandra "Sandy" Gaston. Het gedicht zelf werd geïnspireerd door de lastige relatie tussen haar eerste echtgenoot, James Cashmore, en zijn vader, John, een politicus die president van de wijk Brooklyn was. Ze vond ook inspriatie in een countrynummer dat ze op de radio had gehoord. Chapin zei ook dat het lied ging over zijn eigen relatie met zijn zoon Josh en gaf toe: "Eerlijk gezegd maakt dit lied me doodsbang."
Sandy Chapin beheert nog steeds de Harry Chapin Foundation, die doet wat ze kan om de doelen te steunen waar Harry voor stond, toen hij nog leefde. Hoewel Sandy veel werk doet voor de stichting, ligt haar focus op haar gezin en haar rol als oproepgrootmoeder voor zes kleinkinderen. Zoals je kunt verwachten van de vrouw die Cat's In The Cradle schreef, waardeert ze de tijd, die ze met hen kan doorbrengen terwijl ze nog jong zijn. In een interview uit 2009 zei ze: "De oudste van de zes is net naar het zesde leerjaar gegaan, wat betekent dat ze niet alleen in een gemeenschap leeft waar de kinderen snel opgroeien, maar nu ook op een middelbare school zit. Je moet die jaren pakken. Vroeger was het zo dat, als ik naar huis reed, ze eruit sprong en rende en me begroette met: 'Oma, wat is het project voor vandaag?' Omdat ik altijd knutselwerkjes meebracht. We maakten Thanksgiving-plaatskaartjes of kerstboomversieringen. Het hele jaar door deed ik er altijd projecten mee. Nu beantwoordt ze haar e-mail en zit ze op de gsm en afspraakjes te maken met haar vrienden om door de stad te wandelen, volwassen zijn en alle naschoolse activiteiten doen. Je moet die kans grijpen als ze zich voordoet. De boodschap over uitstelgedrag en gemiste kansen maakt dit lied tot een uitstekende parabel".