Still Corners - Dream Talk

Wrecking Light Records

Droompop, vrouwelijke zweefzaligheid, zweeffolk, doezelpsychedelica,… we gooiden in het verleden al eens graag met sierlijke termen als het over het Londense duo Still Corners ging. Voor de zesde langspeler leggen Greg Hughes en Tessa Murray het er zelf nogal vingerdik op. Niet enkel met titel ‘Dream Talk’, maar ook met een hoestekening van een beslapen tweepersoonsbed en een zeiltocht onder volle maan op de achtergrond.

Laat dit album nu net een stuk nuchterder klinken dan de voorgangers. Wat betekent dat de dromerige zweeftapijten of zwoele echo’s op de stem van Murray hier grotendeels schitteren in afwezigheid. In de plaats krijg je popliedjes met weliswaar nog mooie en subtiele, diepere laagjes, maar ook een vrij pittige gedrevenheid. De tijd om languit in de lounge te genieten lijkt voorbij.

Pas op, er galmt of meandert nog wel één en ander op ‘Dream Talk’. Zoals een mooi uitdijende gitaaraanslag op het anderhalf minuut durend intermezzo What Is Real (“I don’t know what is real anymore”) of de stoere Rickenbacker surfriff die een lazy Today Is The Day recht houdt. Of neem even onze absolute lieveling van dit album: Christal Blue met de bizar tochtige reverb-halo, het vederlicht tokkelend orgeltje en de uitermate sensuele zang. Alsof je daadwerkelijk onder een palmboom ligt op een parelwit droomstrand met azuurblauwe zee. Zorgeloze zomervakantie.

En toch… Is het nu omwille van minder galm, minder laagjes of echo? Wij vinden de “droompraat” van Still Corners hier nogal wakker klinken. Soms is dat goed. Want zelfs een vlot hobbelend The Dream, waarbij het duo zich op de nachttrein bevindt, hapt net als een handvol gelijkgestemden op dit tientrackschijfje vrolijk weg. Met een stukje ooh-ooh- en digitale percussie erbij als tussenstation. Het is gewoon enigszins aanpassen en we zijn er niet helemaal uit of de band hier wel echt een sprong vooruit maakt in de muzikale carrière. En of je nu echt als een muziekdoosballerina moet ronddraaien op een plastic discotune bij Lose More Slowly?

Dat pikt dus wel. Want in ons hoofd blijft Still Corners de vereenzelviging van muzikale liefde en puberfantasieën. Van dromerige gelukzaligheid en een zorgeloze wereld. En ja, daar blijf jij nog steeds de oorzaak van, lieve Tessa. Maar toch moeten we door ‘Dream Talk’ dat beeld een beetje bijstellen.