Dee C Lee - Just Something

Acid Jazz

De zomer van 2024 is nog veraf, maar dat belette Dee C Lee niet om hier enkele weken geleden al, op één van die eerste mooie lentedagen, een nieuwe plaat tjokvol zonnige soul- en jazzpop binnen te gooien.

Eerlijk gezegd zaten we niet echt te wachten op nieuw werk van de Britse. En dat is allesbehalve negatief bedoeld. Vorige plaat ‘Smiles’ dateert al van 1998 en die was dan ook nog eens uitsluitend bedoeld voor de Japanse markt. We gingen er bijgevolg van uit dat ze de muziek al lang had opgegeven. Maar nee dus: zo’n vijf jaar geleden sloeg de vonk weer over en dat deels dankzij een korte muzikale hereniging met een oude vlam.

Velen zullen Dee C Lee (geboren als Diane Catherine Sealy) vooral kennen van See The Day, de soulpopballad waarmee ze in de jaren tachtig ook bij ons een hit scoorde. Het had het begin kunnen en moeten zijn van een bloeiende solocarrière, maar om onverklaarbare redenen is die nooit echt gelanceerd geraakt. Deze ‘Just Something’ is daardoor, na debuut ‘Shrine’ (’86), ‘Things Will Be Sweeter’ (’94) en ‘Smiles’ nog maar de vierde soloplaat. Zonde voor iemand met zo’n stem en zoveel talent.

Dankzij die stem werd ze wel vaak gevraagd door andere muzikanten. In de vroeger jaren tachtig zong ze even bij de Britse funk- en soulband Central Line, maar al snel stapte ze over naar Wham! om ook daar de backings te verzorgen en te figureren in de zonovergoten video’s. Begin jaren negentig sloeg ze dan weer de handen in elkaar met Dr. Robert van The Blow Monkeys (voor diens house- en acidjazzproject Slam Slam) en met rapper Guru (in de Jazzmatazz-periode).

De eerste act, waarbij ze meer mocht zijn dan "gewoon achtergrondzangeres", was The Style Council, de band die Paul Weller begon nadat hij The Jam had opgedoekt. Op ‘Café Bleu’ zong ze mee op twee nummers, maar vanaf plaat twee tot aan de split in ’89 was ze de facto volwaardig groepslid. In 2019, tijdens het maken van de documentaire ‘Long Hot Summers: The Story Of The Style Council’, kwamen de bandleden weer even bij elkaar en kreeg ze de smaak weer helemaal te pakken.

Toch was het niet Weller, maar Eddie Piller van Acid Jazz Records die Dee C Lee het beslissende duwtje gaf en haar ervan overtuigde dat er wel degelijk nog mensen zaten te wachtten op een comeback. Nog voor het goed en wel begonnen was, liep het project vertraging op doordat "een pandemie" de wereld in ’20 en ’21 zo goed als volledig platlegde. Tegelijk kwam haar dat goed uit; zo kon ze zonder (tijds)druk niet alleen oude songs, die al jaren stof lagen te vergaren, nog bijschaven, maar ook nieuwe nummers componeren voor dat nieuwe album.

Bij het componeren stond ze er niet alleen voor. Mike McEvoy en Ernest McKone, met wie ze al samenwerkte in de jaren tachtig, schreven onder meer mee aan de aanstekelijke opener Back In Time en aan Don’t Forget About Love, dat je met de Latin groove helemaal terugvoert naar de Style Council-jaren. Paul Barry, in het verleden al leverancier van hits voor onder meer James Bay, James Morrisson en Cher (Believe), deed dan weer een duit in het zakje met het knappe Anything.

Style Council-toetsenman Mick Talbot speelt mee op (en is co-auteur van) het naar Motown-soul riekende Walk Away. Hij is ook te horen op de ballad Every Day Summer, geschreven door Lee’s dochter Leah Weller (die twee jaar geleden zelf ook debuteerde met langspeler ‘Freedom’). Alles bij elkaar staan er op ‘Just Something’ negen fonkelnieuwe tracks en twee covers: een van jazztoetsenist Weldon Irvine (I Love You) en een soulsong van Renée Geyer (Be There In The Morning).

Het zal wellicht geen verrassing zijn dat de plaat zich als geheel laat beluisteren als een overzicht van zowat alle stijlen waarin Dee C Lee in de jaren tachtig en negentig actief was. Dat is voornamelijk soulpop, af en toe geïnjecteerd met een stevige scheut (acid) jazz, house, funk, disco en Latin. Muzikanten van het James Taylor Quartet en The Brand New Heavies begeleidden haar in de studio, waar Acid Jazz-huisproducer Tristan Longworth de opnames stuurde en de songs voorzag van een geluid dat even eigentijds als tijdloos aandoet.

‘Just Something’ is niet alleen een feest van herkenning, het is in de eerste plaats een heel fijne, volkomen pretentieloze plaat die we nog lang met veel plezier zullen spelen. Dit album gaat natuurlijk geen levens veranderen of de wereld redden van de ondergang, maar wanneer we nu eens allemaal een stukje overnemen van het positivisme dat Dee C Lee hier tentoonspreidt, dan wordt deze aardkloot geheid binnen de kortste keren een veel aangenamere plek om te vertoeven.